Επιστολή 5 Ενώσεων φορέων Κ.ΑΛ.Ο. προς το Υπουργείο Εργασίας

Πολιτικές στήριξης του πεδίου της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας

Έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από την θεσμική αναγνώριση αρχικά της Κοινωνικής Οικονομίας (ν.4019/2011) και στη συνέχεια της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας (ν.4430/2016). Σε αυτό το χρονικό διάστημα από πλευράς πολιτικής ηγεσίας και Διεύθυνσης ΚΑΛΟ έχουν πραγματοποιηθεί μελέτες και Εκθέσεις αποτελεσμάτων του πεδίου, Expo προώθησης του οικοσυστήματος και ενίσχυσης του διαλόγου, συμμετοχές σε συνέδρια και ολοκλήρωση του προγράμματος για τα Κέντρα Στήριξης Φορέων ΚΑΛΟ.

 

Πού βρισκόμαστε σήμερα:

 Αυτή την περίοδο το Υπουργείο Εργασίας εκπονεί μια μελέτη (την οποία δεν ανέθεσε σε κάποιον φορέα ΚΑΛΟ, πράγμα που μας προβλημάτισε) για την “Επικαιροποίηση της Εθνικής Στρατηγικής για την Κοινωνική Οικονομία”, στην οποία όπως πάντα είτε ως φορείς είτε ως ενώσεις, συνδράμουμε καταθέτοντας την εμπειρία μας και τις προτάσεις μας. Θεωρούμε απαραίτητη διαδικασία για την βιωσιμότητα και την ανάπτυξη του πεδίου την κατάθεση προτάσεων από πλευράς μας, γι΄αυτό άλλωστε συμμετέχουμε πάντα και ακούραστα σε οποιοδήποτε τραπέζι διαλόγου με στελέχη της Διεύθυνσης ΚΑΛΟ ή του Υπουργείου Εργασίας.

Οι σεισμοί δεν γνωρίζουν σύνορα, ούτε η αλληλεγγύη μας!

Είναι φυσικό πολλοί άνθρωποι να έχουν μείνει άφωνοι από το μέγεθος της καταστροφής και της τραγωδίας που προκάλεσε ο σεισμός με επίκεντρο τα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Ο μέχρι στιγμής (7/2) αριθμός των νεκρών ξεπερνάει τους 5.000, ενώ αναμένεται να αυξηθεί δραματικά όσο περνάνε οι μέρες.

Είναι φυσική καταστροφή;

Τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις βιάζονται να χαρακτηρίσουν κάθε τέτοια τραγωδία ως «φυσική καταστροφή», είτε πρόκειται για σεισμούς είτε για πυρκαγιές είτε για έντονες βροχοπτώσεις και πλημμύρες.

Οι χιλιάδες νεκροί όμως δεν σκοτώθηκαν από τον σεισμό αυτό καθ’ αυτό, αλλά κυρίως γιατί τα κτίρια ήταν σαθρά και ακατάλληλα. Σκοτώθηκαν από την αδιαφορία του τουρκικού κράτους να μεριμνήσει για τη στατική επάρκεια των κτιριακών υποδομών, δημόσιων και ιδιωτικών, πάνω σε γιγαντιαία ρήγματα, ενώ υπήρχαν σαφείς προειδοποιήσεις από την επιστημονική κοινότητα για αναμενόμενους πολύ μεγάλους σεισμούς. Σκοτώθηκαν από κερδοσκοπικό μένος του μεγάλου κατασκευαστικού κεφαλαίου που λυμαίνεται την περιοχή που εκδηλώθηκε ο σεισμός, που εν ονόματι της μεγιστοποίησης της κερδοφορίας του, υποβαθμίζει την ποιότητα των κατασκευών, εν πολλοίς αυθαιρετεί και δεν σέβεται τα προβλεπόμενα για αντισεισμική θωράκιση. Σκοτώνονται επίσης, από αντιπεριβαλλοντικά φαραωνικά έργα όπως το φράγμα Ατατούρκ στη ΝΑ Τουρκία (το 3ο μεγαλύτερο φράγμα στον κόσμο), για το οποίο εδώ και χρόνια, γεωλόγοι και σεισμολόγοι φώναζαν για την επαγόμενη σεισμικότητα που προκαλεί στην περιοχή. Συνεχίζουν να σκοτώνονται από την εγκληματική αδράνεια του κρατικού μηχανισμού και την ανυπαρξία πολιτικής προστασίας, που έχει αφήσει τους απλούς ανθρώπους αβοήθητους και εγκαταλελειμμένους.